Klein leed

Als trouwe thuisblijver, die liefst 2 meter afstand houdt in plaats van de vereiste 1,5 en nog maar nét teveel gêne voelt om tijdens het onvermijdelijke boodschappen doen een (zelfgefabriceerd) mondkapje voor te hebben, had ik niet gedacht dat nou juist ik degene zou zijn die dit verhaal zou vertellen. Maar blijkbaar kun je jezelf verrassen, ook als dame van een zekere leeftijd, dus vooruit, geen schaamte, voor de dag ermee.

Ik moest dus naar Amsterdam. Ja, dat moest echt. Echt waar. De reden laat ik even in het midden, dat zou misschien zo’n nutteloze discussie opleveren over of je voor zoiets nou echt naar Amsterdam moet, of dat Amersfoort of Delft ook goede opties waren geweest. Maar dat had in dit geval verder niks uitgemaakt, dat had het misschien allemaal juist erger gemaakt, het werd Amsterdam en nergens anders.

Het was een prachtige dag met strakblauwe hemel. Ik vertrok zo vroeg mogelijk. Met mate dan wel, want zo'n ochtendmens ben ik nou ook weer niet.
Met de deelauto. Want de trein is alleen voor zorgpersoneel wat op het werk moet kunnen komen heeft de NS ons verteld.
Ik hoopte op die manier de kans zo groot mogelijk te maken de social distancing en 1,5 meterregel succesvol uit te voeren. Zelfs in onze drukke hoofdstad.

Die was helemaal niet druk, bleek bij aankomst. Er was werkelijk geen kip op straat. Op een tijdstip dat er nog maar enige weken geleden op het Leidse Plein geen doorkomen aan geweest zou zijn, je onder de voet gelopen zou worden door toeristen uit alle delen van de wereld én plat gereden door bellende trams, heerste er rust: complete, serene, RUST.
Het staat heel schreeuwerig om dat in hoofdletters neer te zetten, maar dat is om te benadrukken dat ik niet overdrijf, het was er stil, stil, heel erg stil...
Het was fantastisch, als u mij permitteert dat woord te gebruiken.

Ik deed wat ik moest doen en besloot nog even van de ongekend stille hoofdstad te genieten. Het ‘ommetje lopen’ of ‘even een frisse neus halen’, wat in deze tijden gelukkig nog is toegestaan, zo zegt de woordvoerder van ons kabinet, onze minister president.

Overigens, voor diegenen onder u die niet bekend zijn met het begrip deelauto, er zijn verschillende organisaties waar je (een soort van) lid van kunt worden, en dan vervolgens gebruik kunt maken van auto's die op verschillende plekken in de wijk staan, daar betaal je dan een uur en kilometertarief voor. Ik leg dit uit, zodat u begrijpt dat je in zo'n deelauto toch een beetje onrustig gevoel kunt hebben: wie heeft dat ding vóór mij gebruikt, is het wel veilig om nu in zo'n voertuig plaats te nemen. Maar volgens de site had de organisatie maatregelen getroffen: er zit nu standaard 2 uur pauze tussen het beëindigen en de starten van de ritten. Zodat verschillende bestuurders elkaar niet ontmoeten. En alles watje voorganger heeft uitgeniest even de kans heeft om neer te dalen.
Dat voorkomt virusverspreiding, meenden zij. Of wellicht helpt het een beetje.

Ik banjerde over de grachten en door de stille straatjes en raakte al snel een eind verwijderd van de plek waar de auto stond. Nou moet ik erbij vertellen dat ik niet zo vaak in Amsterdam kom, eigenlijk bijna nooit. Ik ken er dan ook de weg helemaal niet, verdwaal altijd als ik er ben en beland dan uiteraard in één of ander café of lunchgelegenheid. Maar die zijn nu allemaal dicht. Daar had ik rekening mee gehouden. Ik had goed ontbeten, wat grote mokken koffie op en ook nog een flinke fles water meegenomen voor onderweg.

Waarschijnlijk is verdere uitleg overbodig. U raadt het al: ik moest plassen. In eerste instantie leek de ramp nog niet zo groot. Snel terug naar de auto en lekker de stad uit rijden en dan komt het wel ergens goed. Maar de route die ik nam kwam niet uit waar ik het had gedacht en de auto was nergens te bekennen. Het begon steeds duidelijker te worden dat dit scenario niet haalbaar was. Ergens aanbellen? Ondertussen zaten er hier en daar al wat mensen voor hun pandje in het zonnetje, gewoon vragen dan maar? Maar de social distancing dan, de 1,5 meter?! Nee, ook dat was geen goed plan.

Nou goed, alle geklets hierboven was eigenlijk bedoeld omdat ik moeite heb om het échte verhaal te vertellen: in zeer hoge nood moest ik uiteindelijk beslissen om zo'n heren-plashokje in te duiken, zo eentje die je op verschillende plaatsen langs de gracht aantreft. Het is niet meer dan een rond stalen scherm met een afvoer in de bestrating. De ruimte is zeer beperkt, want de heren blijven staan. Als dame moet je natuurlijk de broek wat verder laten zakken en door de knieën, maar daar is geen ruimte voor. Eindresultaat: lege blaas, klein litertje vocht kwijt, ondergeplast schoeisel en helaas toch ook flink over de broek heen gezeken. Want die houd je al balancerend (en je wilt daar echt niks vastpakken!) sowieso niet droog.

Het is klein leed, ik weet het wel, maar het is verdomd onhandig. Het lukte om in de Hema (de enige winkel die nog open was in de Kalverstraat) een XXL pyjamabroek voor een uitverkoopprijsje te bemachtigen. Een prachtige broek, met panterprint en een gouden randje. Tussen de geparkeerde auto's kleedde ik mij om. Zodat ik niet, door plaats te nemen op de bestuurdersstoel met ondergepiste broek, het plezier van de volgende gebruiker van de deelauto zou verpesten.

Nou ja, eerlijk gezegd was ik natuurlijk ook liever niet met pisbroek in mijn eigen auto gaan zitten, toen ik die nog had.

Het was ondertussen al wat drukker geworden in de stad. Ik was blij weg te kunnen rijden vóórdat social distancing en 1,5 meter een probleem zouden gaan worden. Maar volgens wat ik later op het journaal hoorde, heeft heel Nederland zich het verdere weekend toch keurig aan alle afspraken gehouden. Zelfs in Amsterdam.

Ik doe ondertussen ook weer méér dan mijn best. En benijd de dames niet, die om wat voor reden dan ook toch langer weg moeten dan hun blaas aankan. En zeker in de stad. Gelukkig is het geen winter meer.

Ik ben trouwens alweer klaar voor de volgende winter. Met een mooie grote pyamabroek met panterprint. En een gouden randje.

Om voor de hand liggende redenen is dit verhaal anoniem geplaatst...